Адкрываем Падляшша: Крынкі і Пачопэк

“Твой стыль” працягвае цыкл публікацый, прысвечаных суседняй Беласточчыне, якую мы толькі на першы погляд ведаем добра.

 

 

Пасля Саколкі і Крышынян група журналістаў з Гарадзеншчыны, запрошаная на азнаямляльную паездку па Падляшскім ваяводстве накіроўваецца ў бок Крынак.

 

У гэтым мястэчку жыў і памеў славуты беларускі пісьменнік Сакрат Яновіч. 

 

Згодна з запаветам пісьменніка, яго хата зараз стала сядзібай фонда Villa Socrates, якая надалей робіць вельмі шмат для захавання і развіцця беларускай культуры на Беласточчыне.

 

 

Дзякуючы працы фонда ў Крынках праходзяць мастацкія выставы, ладзяцца тэатральныя пастаноўкі, навуковыя і літаратурныя чытанні, канцэрты, выдаюцца кніжкі, праходзіць славуты фестываль беларускай музыкі “Басовішча”.

 

 

Пра тое, чым жыве зараз фонд, распавядае яго старшыня Павал Гжэсь (на здымку ніжэй злева).

 

 

align=”” width=”516″ height=”380″ >

Па яго словах, арганізацыя імкнецца захоўваць і пашыраць тое, што ўсё сваё жыццё імкнуўся рабіць Сакрат Яновіч – будаваць масты паміж рознымі нацыямі, культурамі, рэлігіямі на беларуска-польскім памежжы. 

 

 

Развітаўшыся з Паўлам, накіроўваемся з Крынак у бок Беластоку. 

 

 

Збочваем па ўказальніку на лясніцтва Крынкі і трапляем у Пачопэк.

 

 

Тут знаходзіцца гэтак званы Сільварыюм – своеасаблівы музей пад адкрытым небам, які штогод наведваюць  некалькі дзесяткаў тысяч турыстаў.

 

 

– Тут, на 30 гектарах мы пастараліся паказаць усе адметнасці Кнышынскай пушчы, стварыць прастору для пазнавання прыроды, выхавання беражлівага стаўлення да яе – кажа наш праваднік Роберт Канавал (на здымку).

 

 

Экскурсія па Сільварыюму распачынаецца знаёмствам з сонечнымі гадзіннікамі. 

 

На тэрыторыі парку іх некалькі.

Далей экалагічная сцежка ўздоўж клумбаў з лекавымі раслінамі вядзе да біялагічнай ачышчальні брудных сцёкаў.

 

Спыняемся каля “Птушынай хаткі”, у якой жывуць некалькі гатункаў соваў. 

 

 

Аказваецца, далёка не ўсе з іх (а толькі тыя, у якіх вочы чорнага колеру), з’яўляюцца начнымі драпежнікамі. 

 

 

Большасць найчасцей палюе ў ранішніх ці вечаровых прыцемках.

 

 

Легендай “Птушынай хаткі” з’яўляецца палярная сава Ванда.

 

Калісці рэдкая для гэтых краёў птушка патрапіла ў бяду недзе ў цэнтральнай Польшчы і была перададзеная ў Пачопэк на лекаванне і дагляд.

 

 

Новыя гаспадары не толькі падлячылі яе, але і хацелі ўладкаваць “сямейнае жыццё” птушкі. 

 

 

За вялікія грошы ў птушыным гадавальніку ў Германіі быў куплены самец, якога прывезлі ў Пачопэк да Ванды.

 

 

Якім жа было разчараванне мясцовых ляснікоў, калі ранкам наступнага пасля першага “спаткання” дня яны ўбачылі задзюбанага і напалову з’едзенага Вандай кавалера!

 

 

Потым ветэрынар вылучыць версію, што кавалер быў слаба падрыхтаваны да выканання свайго прызначэння з-за таго, што ў гадавальніках самцам давалі сродкі, якія адмыслова змяншалі іх “мужчынскую” сілу… 

 

 

Падманутая ў сваіх чаканнях Ванда не змагла дараваць “кавалеру” такой слабасці. 

 

 

Тым часам Роберт вядзе нас далей.

 

 

Гонарам лясніцтва з’яўляецца Парк мегалітычных валуноў, выкладзеных у выглядзе кельцкага кола.

 

Непадалёк ад парка стаіць вялізная каменная жаба.

 

Ва ўсе бакі ад парку вядуць пешаходныя і роварныя сцежкі.

 

 

Яшчэ адной “разынкай” лясніцтва з’яўляецца Галерэя на ўскрайку пушчы.

 

 

Тут прадстаўленыя розныя гатункі птушак і жывёлаў, якія жывуць у Кнышынскай пушчы.

 

 

З дапамогай інтэрактыўнага экрану можна паслухаць, як спяваюць лясныя птушкі.

 

 

Роберт распавядае, што зараз лясніцтва рэалізуе праекты, звязаныя з бортніцтвам (пчалярствам) і аховай цецярукоў, якія знікаюць у пушчы.

 

 

…Гуляць па маляўнічых сцяжынках з мосцікамі над ручаямі, аглядаць скульптуры з дрэва і камня, прыслухоўвацца да гукаў прыроды можна было б бясконца, але нас кліча ў шлях дарога.

 

 

Наступная кропка – Музэй вёскі пад Беластокам.

 

 

Ну а вам пакуль раім зрабіць інтэрактыўнае падарожжа па Сільварыюму ў Пачопку, націснуўшы на гэтую спасылку. 

 

 

Фота аўтара