“Маладыя людзі ў Беларусі вельмі дарослыя”
Звычайны працоўны дзень дзяўчын пачынаўся ў 8.30. Яны дапамагалі выхавацелькам рэабілітацыйнага цэнтра пакарміць, апрануць дзяцей, пагуляць з імі, завесці на працэдуры і г.д.
Аляксандра і Вольга падзяліліся сваімі ўражаннямі ад побыту і працы ў Гродна.
Пра дзяўчат
Аляксандра да прыезду няблага валодала расейскай мовай, у Вольгі сітуацыя была больш складанай: дзяўчына практычна не ведала расейскай мовы.
Абедзьве прыехалі ў Беларусь упершыню і ўяўлення пра Усходнюю Еўропу амаль ніякога не мелі.
Аляксандра жыве ў тым самым Цешыне, адна палова якога знаходзіцца ў Чэхіі, а другая – у Польшчы.
Вольга прыехала з польскага Падкарпацця.
Такая геаграфія абумовіла вельмі цьмянае ўяўленне дзяўчын пра Беларусь.
Пра горад
– З аднаго боку, у мяне быў брак інфармацыі ўвогуле, а з другога – шэраг стэрэатыпаў: празмерная палітызаванасць, савецкасць. Ну, такія звычайныя стэрэатыпы, па-мойму, – кажа Вольга (на здымку).
– На мяне Гродна аказаў вельмі пазітыўнае ўражанне, – дзеліцца Аляксандра. – Старая частка горада выглядае дагледжанай, прыгожа пафарбаваная. Паўсюль чыста і бяспечна. Вельмі мілыя людзі, адкрытыя і гатовыя дапамагчы.
Пра крамы і абслугоўванне
– На жаль, у крамах часта сустракаліся з няветлівым абслугоўваннем, што ў Польшчы проста немагчыма.
Там, у нас, працуе правіла: кліент заўсёды пан. У Польшчы пытаюць: “Чым магу дапамагчы?” А тут часцей: “Што вам?” Гэта падавалася непрыемным.
Але акурат у краме, побач з якой мы жылі, прадавачкі былі добрыя: дапамагалі мне падлічыць беларускія рублі, пакуль я прывыкла.
Памятаю сітуацыю, калі ў рэстарацыі афіцыянт, які падаваў рэшту, пазяхаў. Я была проста шакаваная такімі паводзінамі.
Ну, і вядома, здзіўлялі і звярталі ўвагу на вуліцах дзяўчыны ў вельмі кароткіх спадніцах.
Ага, і вельмі гучная рэклама ў тралейбусах і аўтобусах часам, канечне, нервавала.
Але ўвогуле мне падалося, што людзі тут вельмі ветлівыя. Што нам яшчэ вельмі імпанавала і спрашчала побыт: тут вельмі шмат людзей гаворыць па-польску, прычым з неблагім вымаўленнем, – дзеліцца сваімі ўражаннямі Аляксандра.
Пра дзяцей
– З дзецьмі атрымалася даволі хутка наладзіць кантакт і пасябраваць. Яны былі вельмі адкрытымі і цудоўнымі. Заўсёды так шчыра мяне віталі, калі прыходзіла на працу. Проста неверагодна сардэчна выказвалі мне сімпатыю.
Ніякіх праблемаў з паразуменнем не было, бо я размаўляю па-расейску, – лічыць Аляксандра.
– Акурат я мела праблемы ў камунікацыі з дзецьмі, бо расейскай мовы практычна не ведаю, – кажа Вольга.
– З маленькімі дзеткамі было прасцей: яны не гавораць, я таксама, таму мы цудоўна ладзілі і гулялі.
А ў дзяцей гадоў па 6-8 я выклікала часам такі недавер:
– Як такая вялікая, і не ўмее размаўляць на мове, ім зразумелай!
Некаторыя старэйшыя мяне спрабавалі падвучыць: паказвалі прадметы і называлі іх па-расейску.
У прынцыпе, базавымі рэчамі я авалодала і магла пасля паразумецца. Да таго ж дапамагалі выхавацелькі: многія з іх ведалі, ці хаця б разумелі, польскую мову. Альбо часам я прасіла гаварыць па-беларуску, тады разумела лепш.
– Для дзяцей найбольшай атракцыяй было, што я размаўляю па-расейску з дзіўным акцэнтам. Яны з гэтага вельмі пацяшаліся. Найбольш яны любілі гульні “У магазін” і забаву “Падарожжа ў Францыю”. Увесь час спрачаліся, хто ж туды “паедзе”, – узгадвае Аляксандра.
Пра моладзь
align=”left” >Аляксандра:
– Мне падалося, што маладыя людзі ў Беларусі вельмі дарослыя.
Можа, таму, што хутка сканчаюць навучанне і пачынаюць працаваць.
Таксама хутчэй, чым у Польшчы, выходзяць замуж і жэняцца.
Звярнула ўвагу на тое, што ў аўтобусах часта моладзь сядзіць, а сталыя людзі мусяць стаяць.
Гэта агульныя рэчы для моладзі з Беларусі і Польшчы.
Імпанавала, што знаёмыя хлопцы ставіліся неяк вельмі па-джэнтльменску. Мы наогул не пачувалі сябе сумна: нас заўсёды кудысьці запрашалі новыя сябры, прапаноўвалі экскурсіі, паездкі ці штосьці яшчэ.
Гэта вельмі спадабалася.
Аляксандра і Вольга працавалі ў Гродне ў межах праграмы “Моладзь у дзеянні”, якая стымулюе валанцёрскую працу моладзі па ўсёй Еўропе.
Фота Ланы Руднік