“Да здравствуй танец, мир в тебя влюблен!”

У прасторнай зале амаль што не было вольных месцаў.

 

Я здзівілася – гэта ж звычайны справаздачны канцэрт, які адбываецца штогод.

 

Толькі паспела заняць свае месца, як святло патухла, і мае суседзі побач пачалі узрушана шаптаца:”Пачынаецца! Пачынаецца!”.

 

Што такое пачынаецца я і ўявіць не магла.

Праз некалькі імгненняў я апынулася ў палоне рытму і руху, яркасці і выразнасці, эмоцый і вобразаў.

>

Зайграла музыка, і пачаліся танцы: беларускія, рускія, літоўскія, украінскія, малдаўскія, польскія, грузінскія, цыганскія.

Але і гэта не ўсе!

 

Танцавалі і лаціну, і танец жывата, і марацкі танец, і джайв.

 

Але мне асабліва запомніўся яўрэйскі танец, калі восем хлопцаў скакалі па сцэне з бутэлькамі на галаве.

 

А я сядзела, моцна трымаючы ручку крэсла, каб толькі гэтыя бутэлькі не зваліліся.

 

Але ўсе абышлося і танцоры ў яўрэйскіх касцюмах атрымалі гучныя авацыі.

 

Гледачы не шкадавалі авацый нікому, бо яны былі самыя сапраўдныя, самыя шчырыя за тую асалоду, што атрымаў кожны ў той зале.

 

Цікава пастаўленыя нумары, яркія касцюмы і вобразы танцораў прыцягвалі увагу і не дазволілі засумаваць хоць на хвілінку.

 

Якія ж яны таленавітыя, якія пластычныя, якія артыстычныя і якія вяселыя, нягледзчы на тое, што кожны танец – гэта вялікая праца.

 

А амаль што ўсе танцоры з’яўляліся на сцэне некалькі разоў. Стомленныя, выматаныя яны радавалі гледачоў яшчэ і прыгожымі усмешкамі.

 

Сапраўдныя майстры сваёй справы! У кожным нумары было нешта незвычайнае, была, як кажуць, разынка.

 

А фінал канцэрту атрымаўся вельмі кранальным. Усе танцоры падняліся на сцэну і запрасілі таксама сваіх настаўнікаў.

 

Дырэктар каледжу В.С. Буткевіч шчыра падзякаваў усіх за канцэрт і ўзнагародзіў знакамітыя “Гарадзенскія карункі” ганаровай граматай.

Цяпер гэты ансамбль – заслужаны калектыў нашай краіны.

 

Скончыліся урачыстасці, скончыліся авацыі, але яшчэ доўга ніхто не разыходзіўся.

 

Сярод бацькоў, сяброў, знаёмых сабраўшыхся ў зале хтосьці смяяўся, хтосьці плакаў ад уражанняў.

 

А для мяне цяпер 29 красавіка – гэта не проста дзень танцу, гэта яшчэ дзень эмоцый, дзень пластыкі, руху і вялікай працы.

Фота і відэа аўтара