Сафары альбо мае афрыканскія прыгоды
У пошуку «Вялікай пяцёркі»
Гэтага не было ў маіх планах. Небяспечны кантынент, высокія кошты. Акрамя таго, мяне заўсёды больш цягнула ў Паўднёвую Амерыку альбо ў Азію. У Афрыку – ніколі.
Аднак лёс часам робіць усё па-свойму, і калі з’явілася магчымасць паездкі туды, я не вагалася занадта доўга.
На сваё першае ў жыцці сафары я паехала ўжо праз некалькі гадзін пасля пасадкі самалёта ў Ёханэсбургу – самым вялікім горадзе Паўднёва-Афрыканскай Рэспублікі.
Нацыянальны парк Піланэсберг – адно з самых даступных месцаў, дзе можна назіраць афрыканскую «Вялікую пяцёрку». Разам з Бэнам я адпраўляюся з прадмесцяў Ёханэсбурга.
Парк размешчаны толькі ў трох гадзінах язды ад Соккер Сіці, дзе адбываўся леташні фінал чэмпіянату свету па футболе, і суседнічае з шыкоўным комплексам Сан Сіці, вядомым у Еўропе тым, што тут прайшлі ўжо некалькі разоў фіналы конкурсаў “Міс Свету”.
Першая сустрэча з «Вялікай пяцёркай» адбылася ў мяне яшчэ ў аэрапорце, пры куплі вады.
Самыя небяспечныя сысуны кантыненту – насарог, слон, леў, буйвал і леапард – ўпрыгожваюць паўднёваафрыканскія банкноты.
«Вялікая пяцёрка» нагадвае пра сябе паўсюль. Пра гэта напісана ў кожным турыстычным даведніку. Яна пануе ў крамах з сувенірамі.
У адной з іх маю ўвагу прыцягнулі гадзіннікі з фоткамі пяцёркі жывёл, пакінутым пустым месцам і подпісам «Вялікая шасцёрка».
Дадаеш туды свой фотаздымак – і далучаешся да знакамітага клану.
Тэма “Пяцёркі” валадарыць таксама ў размовах турыстаў. Ты ўжо здаў залік па «Вялікай пяцёрцы»? – “Амаль, яшчэ леапарда не атрымалася ўбачыць!”. Некаторыя сцвярджаюць, што паездку ў Афрыку нельга лічыць удалай, калі не ўбачыш усе пяць жывёлаў. Няўжо?
Нядрэнны пачатак
Першыя моманты на сафары даюць незабыўныя ўражанні. Чалавек не ведае, як сябе паводзіць.
Эйфарыя перамяжоўваецца са збянтэжанасцю. Магчымасць заехаць у парк на ўласнай машыне выклікае абурэння – зрэшты, гэты варыянт выбірае большасць турыстаў.
У касе парку атрымліваем мапу і кароткі даведнік. Папаўняем запасы вады і адпраўляемся ў шлях. Адчуваем сябе як першаадкрывальнікі. Супер! Сафары! Адразу за варотамі парку вітае нас зебра.
Прытым яна робіць гэта досыць спецыфічна. Красуня, больш занятая паяданьнем лісця, чым тым, што адбываецца на дарозе – выстаўляе ў нашым кірунку свой паласаты азадак.
Я спяшаюся выняць апарат. Няма нічога лепшага, чым добрае фота на самым пачатак.
– Мы павінны распрацаваць якую-небудзь стратэгію – кажа Бэн. – Ты глядзіш налева, я направа. Самае складанае – заўважыць котак. Помні, што яны палююць ноччу, а дні праводзяць у гультайстве. Мы разлічваем, што самым верагодным месцам іх адпачынку будуць зацененыя месцы пад дрэвамі.
>
Мы выглядваем іх з усіх сіл, але пакуль сустракаем першага слана і антылопу Куду.
Ля вадапою
Вадапой – слова-ключ у час сафары. Вада прыцягвае не толькі жывёлаў, але і ахвотных палюбавацца на іх турыстаў. Паслухаўшыся парадаў з даведніка, вырашаем пракласці наш маршрут ўздоўж вадасховішчаў. Іх даволі шмат, таму мы выбіраем толькі самыя вялікія.
Ля першага возера, да якога мы пад’язджаем, пабудавана абгароджаная назіральная тэраса. Можам спакойна выйсці і падыхаць свежым паветрам. Толькі цяпер адчуваю, як тут горача!
Са стаянкі на тэрасу вядзе сцяжынка даўжынёй у дзясятак з лішнім метраў. Хоць мы за кратамі, я адчуваю сябе няёмка. На тэрасе ёсць яшчэ пару чалавек. Аднак ніхто не размаўляе гучна. Пануе поўная засяроджанасць.
Неўзабаве на другім баку возера мы заўважаем ледзь прыкметны шэры «пірог». «Пірог» гультаявата перасоўваецца ў нашым кірунку.Усё – поўныя надзеі – назіраюць за ім. На жаль, бегемот не жадае сустрэцца з намі бліжэй, і без развітання знікае ў глыбінях вады.
Пазней аказалася, што гэта была толькі сціплая прэлюдыя спектакля.
Раптам з-за астраўка пасярэдзіне возера выходзіць малады слон. Забруджаная вада распырскваецца пад яго велізарнымі нагамі. А гэта што? Наш малы не адзін! За ім вясёлая купка сяброў.
Сланы бесклапотна радуюцца жыццю – апускаюцца пад ваду, махаюць хвастамі, абліваюць адзін аднаго балотам. Нам складана засяродзіцца. Не ведаем, што лепш рабіць – пстрыкаць фоткі альбо глядзець імпрэзу няўзброеным вокам. Наша “водная стратэгія” акупляецца з ліхвай!
Едзем далей. На дарозе, куды мы збочылі з галоўнай трасы, колы машыны гразнуць у багне. Некалькі разоў спрабуем выехаць назад наверх. Не атрымліваецца.
– Выходзіць з машыны ў час сафары нельга – гэта жорстка караецца. Апроч таго – гэта безадказна – тлумачыць нам пазней Сцюарт. – Жывёлы не здольныя зразумець, што чалавек у «жалезнай скрынцы» і «жывёла на двух нагах» – гэта тая ж самае істота.
У машыне мы бяспечныя, таму што жывёлы ў парках ад нараджэння прывыклі бяспечных для сябе “жалезных скрыняў”. Аднак калі яны бачаць дзве ногі, то жывёльны інстынкт падказвае ім, што гэта можа быць паляўнічы са стрэльбай …
Аднак на гэты раз у нас няма іншага выйсця. Правяраем, ці не падкрадаецца да нас які-небудзь небяспечны звер, хутка выходзім з машыны і пхнем яе што ёсць моцы! Потым я сядаю за руль, а Бэн штурхае. Ура! Мы ўратаваныя!
Цярпенне і шчасце
Сафары несправядлівае. Адным перападае вялікае шчасце, іншыя гадзінамі могуць не ўбачыць анічога, акрамя прыдарожных кустоў. Гэта патрабуе вялікага цярпення. Колькі можна ўзірацца ў адну кропку?
Праз некаторы час усё размазваецца перад вачыма. Чалавек стамляецца і больш не ў стане заўважыць што-небудзь. Цяпер мы ведаем, што наш знаёмы, які некалькімі тыднямі раней натыкнуўся тут жа ля дарогі на самотнага леапарда, быў велізарным шчасліўцам.
На жаль, мы да гэтай групы не належым. За шэсць гадзінаў знаходжання ў парку акрамя сланоў мы бачылі толькі антылопаў і афрыканскіх барадавочнікаў. Усе, хто выхоўваўся на «Каралі Льве» павінны памятаць сімпатычнага Пумбу. Трэба прызнаць, што ў парку Піланэсберг жыве вялікая колькасць яго землякоў.
Аднак напрыканцы нас чакае вялікі сюрпрыз. Няўжо дух парку адчуў нашую нецярпялівасць? Дзесяць? Дваццаць? Не, іх значна больш! Сланы! Цэлае статак волатаў! Дарослыя самцы і самкі, цэлыя сем’і з дзецьмі …
Частка з іх падыходзіць так блізка, што не змяшчаецца ў кадры майго фотаапарата.
У рэшце рэшт, мы вымушаныя зачыніць вокны, каб пазбегнуць блізкай сустрэчы з скурпулёзным трубамі. І што з таго, што нам не пашанцавала ўбачыць усю «Вялікую пяцёрку».
Галоўнае, што мы выйшлі жывымі з-пад ног «Вялікай трыццаткі» – смяюся я сабе пад нос. Усё іншае пастараемся спазнаць у Кругеры.
Фота аўтара