Скандальныя “Маналогі” першымі ўбачылі гарадзенцы

| Без катэгорыі

Дагэтуль “Маналогі” дэманстраваліся больш чым у 50 краінах свету. Усе жанчыны, якія бралі удзел у спектаклі, кіраваліся адной мэтай – даць нарэшце слова той, якая доўга і пакорліва маўчала.

 

alt=”Image 19397″ >

 

Аднак у “Маналогах”раскрываюцца не толькі пытанні сэксуальнага характару. Аўтарка вядзе гледача праз рэальныя лёсы мноства самых розных жанчын. Гераіні спазнаюць асалоду, шукаюць страчаныя пачуцці, абураюцца і паўстаюць супраць гвалту, умоўнасцяў і табу.

 

 

Сваімі разважаннямі падзялілася Крысціна Вязоўская, рэжысёр беларускага варыянта “Маналогаў”.

 

Пра што гавораць вагіны?

 

Пра жанчын, пра пяшчоту, годнасць – пра тое, што ёсць унутры кожнай жанчыны. Пра шлях да самой сябе. Выпрабаванні і перашкоды на гэтым шляху – пра гвалт.

 

Вагіна-жанчына? Наколькі гэта ўдалы метад раскрыцця праблемы гвалту?

 

Гэта п’еса адназначна пра гвалт, але гаворка ідзе не толькі пра фізічнае ўздзеянне, але і пра гвалт эмацыянальны. У выніку жанчына проста адмаўляецца ад часткі сябе. Спачатку ад фізіялагічнай часткі, а потым і ад часткі сваёй душы. Соцыюм прымушае нас чырванець, калі мы кажам “Ой, вагіна?!…там, унізе…Ой?…святы распачаліся…” Гэта соцыюм прымушае нас адмаўляцца ад сябе: добрыя дзяўчынкі добра вучацца, не б’юцца, не крычаць, не грубіяняць – не змагаюцца за свае правы.

 

 

Што зменіцца ад таго, што жанчына пачне гаварыць пра вагіну ці атаясамліваць сябе з ёй?

 

Пачынаць можна з малога, хаця б казаць аб вагінах. Глядзіш, і прыйдзем да таго, што не будзем маўчаць, калі нас гвалцяць. Не будзем казаць “ну гэта быў проста жорсткі сэкс… я не хацела, але было прасцей даць…я зрабіла гэта, каб ён не сварыўся”. І гэта таксама гвалт, які можа падавацца драбязой. Але гэта снежны ком, які пачынаецца з вельмі маленькай сняжынкі. Замоўчванне, немагчымасць сказаць “вагіна” – потым проста жанчына не можа сябе абараніць.

 

Ёсць такое выслоўе, якое часцей ужываюць, калі гавораць пра падлеткаў ці нават мужчын – “думаць адным месцам”. Можа, “Маналогі вагіны” акурат гэта і ёсць?

 

Ёсць такія медытатыўныя практыкі, якія гавораць, што матка – гэта ворган стварэння. Жанчына, калі навучыцца думаць маткай, зменіцца. Калі мы навучымся слухаць сваю вагіну – навучымся слухаць сваё цела. А цела – гэта змесціва душы. Я ў гэта веру. Жанчына – гэта не толькі душа, пачуцці, эмоцыі, хаос, але і розум, рацыяналізм. Жанчына – найвялікшае стварэнне!

 

 

Адбылося пераасэнсаванне сябе, са з’яўленнем “Маналогаў”?

 

Безумоўна. Усе мы перажылі экзістэнцыянальныя крызісы, цяжкасці былі. Адбывалася бесперапынная праца над сабой. Мы прапускалі гэтыя гісторыі праз сябе. Уласны жыццёвы досвед дазваляе пражыць гераіню так, як мы яе ўяўляем.

 

Прэм’ера ў Гродне, наступны паказ на пляцоўцы “Свабоднага тэатра” у Менску. А можа, хацелася б на вялікай сцэне, расцяжка агромністая ў цэнтры горада – “МАНАЛОГІ ВАГІНЫ”?

 

У гэтай працы больш адчуваю сябе правадніком ідэі, а не вялікім рэжысёрам. Гэта мой першы рэжысёрскі вопыт. Мы не прафесіяналы. Дзеля ідэі – так! Каб жанчыны маглі вольна размаўляць аб вагінах у нашай краіне, якая прапаведуе гендэрную роўнасць. Каб мы маглі пісаць не толькі слова з трох літар на агароджы (Крысціна выказалася больш канкрэтна – рэд.), але і ВАГІНА на расцяжцы.

 

 

Сітуацыя ў Магілёве, дзе адмянілі паказ рок-оперы “Ісус Хрыстос – суперзорка”, выпадак у Менску з актывісткамі Femen – не боязна, што “Маналогі вагіны” не прыжывуцца ў Беларусі?

 

Мы ўсе з пашпартамі, калі што (смяецца). Але гэта жарт. Калі ж сур’ёзна…Адна актрыса адмовілася ад удзелу пасля выпадку з Femen. Гэта цалкам натуральна. Кожная жанчына мае права на страх. Мы ўсведамляем, што і дзеля чаго робім, бо гэта той выпадак, калі аўчынка вартая выдзелкі.

 

Паказы “Маналогаў вагіны” ладзяцца як дабрачынныя акцыі – збор грашовых ахвяраванняў для пераліку ў Фонд падтрымкі жанчын, якія пацярпелі ад гвалту.