Артыстка і харэограф распавяла «Камсамолцы», чаму нельга верыць індыйскаму часу і ці рэальна еўрапейцу зарабіць ў мясцовым шоу-бізнэсе $ 3000 у месяц [фота + відэа].
Анастасія Філімоненка родам з Гродна. Дзяўчына паспяхова танчыла з ранняга дзяцінства. Яна аддала перавагу аддзяленне харэаграфіі каледжа мастацтваў прэстыжнага ліцэю, у які праходзіла па балах. Калі ў сярэдзіне нулявых Насця адпрацоўвала размеркаванне ў Доме культуры ваеннага гарадка пад Гродна, паралельна паступіла на завочку ў педуніверсітэт. У гэты час яе былы педагог прапанавала працу на Тайвані ў групе беларускіх танцораў. Так Насця адпрацавала на Тайвані 9 месяцаў. Затым танцоры атрымалі запрашэнне ў Цэнтральную Амерыку (Беліз) і Афрыку (Уганда).
Тым часам на радзіме Анастасіі трэба было выплаціць невялікімі часткамі прыкладна $ 9 тысяч за неадпрацаванае размеркаванне.
— Вядома, дапамагла дэвальвацыя, але танней выйшла б адвучыцца на платным, — кажа яна.
«За паўтары месяца налятала паўсотні рэйсаў і схуднела да 45 кг»
Пасля Афрыкі беларускім танцорам прапанавалі кантракт у Індыі. Базай стаў Мумбаі, але праца чакала па ўсёй краіне, у тым ліку на здымках у кіно.
— Праўда, па прылёце ў апошні слаба верылася, — прызнаецца Насця. — Калі спускаліся з трапа самалёта, у Мумбаі стаў дзікі смурод, а адразу за аэрапортам сотні людзей спалі на вуліцы! Нам растлумачылі: у некаторых ёсць кватэры, але яны іх здаюць, а жывуць тут. Шмат што ў індусаў трэба прыняць. Тое ж каставае грамадства ўплывае на іх светапогляд: беднякі шчаслівыя тым, што ў іх ёсць, а ў наступным жыцці ўсё можа скласціся інакш.
— Менеджэр Шэйла магла паведаміць у любы час: збірайцеся, вы ляціце на 10 дзён у штат Чандыгарх — гэта на іншым канцы Індыі. Праўда, па мясцовай традыцыі - ніякіх падрабязнасцяў. Дзе працуем? Якія браць гарнітуры? — успамінае Насця. — У выніку, хапаем самае неабходнае. А пару разоў адразу ж у аэрапорце па вяртанні нас разгортвалі на чарговы рэйс без заезду дадому.
— Пры гэтым для саміх мясцовых тыповы так званы індыйскі час. Скажам, яны кажуць: паездка зойме дзве гадзіны, і атрымліваецца пяць, і пра гэта ты даведаешся ў дарозе. Негатыў ад такіх сітуацый яны замыливают фразамі тыпу: «О, а мы-та думалі … Ай-яй-яй!»
— На фоне ўсеагульнай беднасці шыкоўныя вяселлі, пад якія здымаюць паверх гатэля, могуць доўжыцца па 9 дзён, прычым кожны дзень з рознымі артыстамі, — прыгадвае Наста. — А ўсе госці сыходзяць з падарункамі. Напрыклад, нам дарылі парфюмаваную ваду, мыла на індыйскіх травах, прыгожыя хусткі.
«Індусы адрываюцца, паўтараючы руху кіназорак»
Кінаіндустрыя ў Індыі - той самы Балівуд — сістэма на здзіўленне адбудаваная і выразная, распавядае Насця. Беларуска знялася ў дзясятку кліпаў да індыйскіх фільмаў. Сярод іх вядомыя «Беражыцеся, дзяўчаты!», «Хто мае рацыю, хто вінаваты?», «Абавязак». Асобных ганарараў за гэта не належала, паколькі любая праца з мясцовым мэнэджэрам ўключалася ў суму кантракту. У кожнай балівудскай карціне 5 — 6 такіх эпізодаў, і іх пачынаюць паўсюль круціць яшчэ да выхаду фільма на экран. У кліпе мільгаюць акцёры, якія здымаюцца ў стужцы, можна зразумець сюжэт фільма. Пасля музычнай рэкламы ў кінатэатрах — чэргі на прэм’еру.
У індыйскім кіно шмат перабольшанняў, але там лічаць: людзям трэба паказваць нешта прыгожае. Балівуд для індусаў - падобна рэлігіі, — кажа Наста. — І музыка, і візуальны шэраг да яго вельмі важныя. Людзі адрываюцца пад мясцовыя мелодыі ў начных клубах, паўтараючы рухі кіназорак. Гэта Шахрух Хан, Амітабх Бачан і яго сын Абхішак, Акшаеў Кумар, Айшвар’я Рай, якая рэгулярна з’яўляецца ў Канах, Нандыта Дас, твар фірмы Tissot Діпіка Падуконе … І нават тое, што за экранных герояў спяваюць іншыя людзі, не перашкаджае. Папулярнасць мясцовых спевакоў ў разы менш, чым у кінаакцёраў.
— Мне Шахрух Хана ўбачыць не атрымалася, хоць літаральна гэтай зімой беларускі ездзілі на здымкі карціны з ім. А калі ў нас былі здымкі папулярнага фільма «All the best» з іх вялікімі зоркамі Санджай Дат і Біпаша Басу, танцораў на 5 дзён пасялілі ў пяцізоркавы гатэль на поўны пансіён, — дзеліцца Анастасія. — Але нават на самых сціплых здымках у нашай групы стаяў свой вагончык, былі ежа, вада. Вада — гэта вельмі важна, бо нават у гасцініцы з ёй перабоі - гэта норма, даводзілася купляць бакі і напаўняць іх пра запас.
— У Індыі па кантрактах я была тройчы, — распавядае Насця. — Так, з кантрактам ты не можаш выбіраць працу. Але затое ў сезон дажджоў, калі краіну залівае на тры тыдні, колькі дзён у месяцы ні адпрацуй — зарплата стабільная. У дадатак мы атрымлівалі па 100 рупій у месяц — тады гэта было $ 40. На міні-шопінг і перакусы хапала, бо нас кармілі на пляцоўках, а кошты ў крамах там смешныя.
— У Індыі еўрапеец прыцягвае ўвагу сваёй знешнасцю — працаваць можна не толькі танцорам, але і акцёрам, нават мадэллю. І калі цябе ў гэтай сферы ўжо ведаюць, не трэба працаваць на знос. Для фрылансера даход $ 3000 у месяц цалкам рэальны, у адрозненне ад кантрактніка. Пры гэтым на дзень у Індыі табе дастаткова $ 5 — гэта поўны халадзільнік ежы, акрамя хіба што мяса і алкаголю, паколькі ў нашым раёне Мумбаі не было супермаркетаў пешай даступнасці, а крамы гэтым не гандлююць… Але ўсе ўспаміны пра працу ў Індыі вельмі яркія, гэта быў незвычайны вопыт. Цяпер, калі гляджу індыйскае кіно, з’яўляецца нотка настальгіі. З апошняга паглядзела «Падмаваці», дзе, на думку некаторых у Індыі, няправільна трактуецца гісторыя кахання індыйскай царыцы і султана-захопніка. Але ў любым выпадку гэта маштабна, відовішчна і прыгожа!
