«Сёння па-рознаму трактуюць вайну ў Афганістане, але адным словам яе не апісаць. Для простых людзей гэта гора, для кіраўніцтва — інтарэсы. А для мяне — гэта была школа жыцця і сустрэча з каханым чалавекам», — распавядае гродзенка Таццяна Пятроўна.
Яна з Гродна, ён з Урала. Наўрадці яны б сустрэліся ў жыцці, калі б не вайна ў Афганістане. Баявая абстаноўка ўдалечыні ад дома дала магчымасць не толькі пазнаёміцца, але і застацца разам ужо 33 гады.
Рафіт Заянавіч і Таццяна Пятроўна Бархатавы кожны год 15 лютага, ў дзень вываду савецкіх войск з Афганістана, прыходзяць да помніка воінам-інтэрнацыяналістам на вуліцы Курчатава. Для іх гэта дата не толькі памяць аб страчаных на вайне таварышах, але і дзень, калі можна ўспомніць пачатак гісторыі іх кахання.
«Рафіт служыў у Афганістане з 1982 года, а я прыехала туды ў 1984 і адразу трапіла ў сакрэтную частку, — распавядае Таццяна Пятроўна. — Я наогул трапіла на вайну ў 25-гадовым узросце з ідэйных меркаванняў. Нешта захацелася мне туды. А калі апынулася ў Афганістане, то на ўсё пачала глядзець зусім па-іншаму. Было вельмі і вельмі страшна».
«Тацяна як прыехала ў Афганістан, працавала ў сакрэтнай частцы, а я быў афіцэрам — старэйшым лейтэнантам у іншым месцы, — распавядае Рафіт Заянавіч. — І вось у адзін дзень мой старшына перайшоў у сакрэтную частку і распавёў, што з ім служыць маладая дзяўчына. Я прыехаў да яго, і ён паспрабаваў мяне з ёй пазнаёміць. Першы раз не атрымалася, а калі другі раз быў - пазнаёміліся толькі праз акенца».
Маладая Таццяна так спадабалася Рафіту, што ён стаў часцей прыходзіць, а праз некаторы час зрабіў прапанову рукі і сэрца, ад якой гродзенка не змагла адмовіцца. Распісаліся маладыя ў сталіцы Афганістана — Кабуле.
«Было гэта ў 1984 годзе. Распісвалі нас у амбасадзе Савецкага саюзу ў Афганістане, — успамінае Таццяна Пятроўна. - Адзначалі сціпла, бо была ваенная сітуацыя. Галоўнае было, каб праціўнік не ведаў. А вось калі ў нашым палку даведаліся пра роспіс, то гэтую падзею без ўвагі таварышчы пакінуць не змаглі. Мы знаходзіліся ў баявой гатоўнасці, але вяселле ўсё-такі адзначалі. Праходзiла ўсё ў сталовай. А каб засцерагчы сябе ад праціўніка, па перыметры лагера паставілі танкі і бронетранспарцёры».
Да вяселля маладых на вайне бацькі Таццяны паставіліся станоўча. Дзяўчына актыўна вяла перапіску з роднымі ў Гродне.
Пасля роспісу жонку маладога афіцэра перавялі на новае месца службы, туды, дзе служыў сам Рафіт Заянавіч. Праз некалькі год вайна засталася ў мінулым і пара разам служыла ў Казахстане. У Гродна на пастаянна яны пераехалі толькоі ў 1991 годзе.
